Gfyuki

Muzikinstrumentoj, pentraĵo de Evaristo Baschenis, meze de 17-a jarcento

Baroka muziko estas okcidenta klasika muziko
el la baroka epoko,
post la epoko de renesanca muziko
kaj antaŭ la aparta klasika epoko en muziko.
Tio ĉi ampleksas proksimume la tempoperiodon
ekde Claudio Monteverdi (1567–1643)
ĝis Johann Sebastian Bach (1685–1750).
Baroka muziko konsistigas gravan parton de la verkaro
de klasika muziko kaj estas vaste prezentata kaj ĝuata.

Inter la grandaj komponistoj el la frua baroko
troviĝas Monteverdi, Heinrich Schütz (1585–1672),
kaj Girolamo Frescobaldi (1583–1643).
En la meza baroko la plej influaj komponistoj inkluzivas
Jean-Baptiste Lully (1632–1687),
Arcangelo Corelli (1653–1713),
Dietrich Buxtehude (1637–1707),
kaj Henry Purcell (1659–1693).
En la malfrua baroko, la ĉefaj figuroj inkluzivas Bach (1685–1750),
Georg Friedrich Händel (1685–1759),
Georg Philipp Telemann (1681–1767),
Domenico Scarlatti (1685–1757),
Antonio Vivaldi (1678–1741),
kaj Jean-Philippe Rameau (1683–1764).

Baroka stilo |

La muziko kutime nomata baroka ampleksas tre diversajn stilojn
el vasta geografia regiono, precipe en Eŭropo,
kaj estis komponata dum periodo de proksimume 150 jaroj.
La termino "baroka" en sia aplikiĝo al muziko
estas relative lastatempa disvolvaĵo,
kiu estis unue uzita de Curt Sachs en 1919.
Eĉ ankoraŭ en 1960
ja estis ankoraŭ konsiderinda disputo
en akademiaj rondoj pri tio,
ĉu sencohave estas kunigi per unu sola termino
muzikon tiel diversan kiel la muzikon de Peri,
Domenico Scarlatti, kaj J.S. Bach;
tamen la termino fariĝis vaste uzata
kaj akceptata por indiki tiun ĉi larĝan amplekson de muziko.
Povus esti utile ĝin distingi disde
unuflanke la antaŭa (renesanca)
kaj aliflanke la sekvanta (klasika)
periodoj de muzika historio.

Baroka stilo kompare kun renesanca stilo |

Baroka muziko dividas kun renesanca muziko
sian grandan uzadon de polifonio kaj kontrapunkto.
Tamen iliaj uzadoj de tiuj ĉi teknikoj diferencas inter si.
En la renesanco,
harmonio estis en pli alta grado rezulto
de konsonancoj sensignifaj al la glata fluo de polifonio,
sed en la frua baroka epoko la ordo de tiuj ĉi konsonancoj
fariĝis grava, ĉar ili eksentiĝis kiel akordoj
en hierarkia skemo de funkcia tonaleco.
Ĉirkaŭ 1600 okazis rimarkinda malklarigado de tiu ĉi difino:
ekz. oni povas observi esence tonalajn akordajn sinsekvojn
ĉirkaŭ kadencaj punktoj en madrigaloj,
dum en frua monodio
la sento de tonaleco estas ankoraŭ sufiĉe malfirma.
Alia distingo inter la renesanca kaj baroka harmoniaj praktikoj
estas la ofteco de akordoradika moviĝo
per trito en la pli frua periodo,
kontraste kun la pli malfrua regado
de kvartoj aŭ kvintoj
(kio parte difinas funkcian tonalecon).
Cetere, baroka muziko uzas pli longajn liniojn kaj pli fortajn ritmojn:
la unua linio etendiĝas,
aŭ sole aŭ akompanate
de sole la konstanta baso,
ĝis la temo reaperos en alia voĉo.
En tiu ĉi pli malfrua maniero trakti kontrapunkton,
la harmonio estis pli ofte difinita
aŭ per la konstanta baso
aŭ subkomprene per la notoj de la temo mem.

Tiuj ĉi stilaj kontrastoj indikas la transiron
de la riĉerkaroj, fantazioj,
kaj kanzonoj de la renesanco al la fugo,
kiu estas difinanta formo de baroka muziko.
Monteverdi nomis
tiun ĉi pli novan, pli malstriktan stilon
la seconda prattica ("dua praktiko"),
ĝin kontrastante kun la prima prattica ("unua praktiko"),
kiu karakterizis la motetojn
kaj aliajn sanktajn ĥorajn pecojn
de grandaj renesancaj majstroj
kiel Palestrina.
Monteverdi mem uzis ambaŭ stilojn:
li verkis sian meson In illo tempore
en la pli malnova, palestrinana stilo,
kaj siajn Vesprojn de 1610 en la nova stilo.

Estas aliaj, pli ĝeneralaj diferencoj
inter la baroka kaj renesanca stiloj.
Baroka muziko ofte strebas al pli alta nivelo
de emocia ekstremeco ol renesanca muziko,
kaj baroka peco ofte en sia tuto bildigas
certan ununuran emocion (ĝojon, malfeliĉon, piecon, ktp.).
Baroka muziko estis pli ofte verkita
por virtuozaj kantistoj kaj instrumentistoj,
kaj estas karakterize pli malfacile ludebla ol renesanca muziko,
kvankam idiomeca instrumenta verkado
estis unu el la plej gravaj ennovigaĵoj de la periodo.
Baroka muziko utiligas grandan kvanton
da ornamado,
kiu ofte estis improvizata de la ludisto.
Esprimpovaj ludmetodoj kiel notoj neegalaj estis oftaj,
kaj oni atendis, ke ludantoj ilin apliku, ofte tre amplekse.
Instrumentoj enfine ludis pli grandan rolon en baroka muziko,
kaj akapela muziko malantaŭiĝis je graveco.

Baroka stilo kompare kun klasika stilo |

En la klasika epoko, kiu sekvis la barokan,
la rolo de kontrapunkto estis malgrandigita
(sed tamen ripete remalkovrata kaj reenkondukata; vidu Fugo),
kaj anstataŭigita per homofonia teksado.
La rolo de ornamado malpliiĝis.
Verkoj emis al pli artikita interna strukturo,
aparte tiuj, kiuj estis verkitaj en sonata formo.
Modulado (tonalŝanĝo) fariĝis struktura kaj drama elemento,
tiel ke verkojn oni povis aŭdi kiel iaspecan draman vojaĝon
tra serio de tonaloj, eksteren de kaj reen al la toniko.
Ankaŭ baroka muziko moduliĝas ofte,
sed la modulado havas malpli da struktura graveco.
Verkoj en la klasika stilo ofte bildigas
larĝe variantajn emociojn interne de individua movimento,
dum barokaj verkoj inkliniĝas al ununura, sentige bildigita emocio.
Laste, klasikaj verkoj ofte atingas
iaspecan draman klimakson
kaj poste ĝin konkludas;
barokaj verkoj gardas iagrade konstantan
nivelon de drama energio
eĉ ĝis la lasta noto.
Multaj formoj de baroka muziko estis
servontaj kiel deirpunktoj por la posta
sonata formo,
kreante ŝablonon por la lokiĝo de gravaj kadencoj.

Ĝenroj de baroka muziko |

Barokaj komponistoj verkadis en diversaj muzikaj ĝenroj.
Opero, iniciatita en la malfrua renesanco,
fariĝis grava muzika formo dum la baroko,
per la operoj de Alessandro Scarlatti (1660–1725),
Händel, kaj aliaj.
La oratorio atingis sian kulminon
en la verkado de Bach kaj Händel;
opero kaj oratorio ofte uzadis
tre similajn muzikajn formojn;
vidu ekz. la vastan uzadon de la triparta ario.

Frederiko la 2-a de Prusio.

En alia religia muziko,
la meso kaj moteto
malantaŭiĝis iomete je graveco,
sed la kantato prosperis en la verkado
de Bach kaj aliaj protestantaj komponistoj.
Ankaŭ virtuoza orgena muziko prosperis,
en tokatoj, fugoj, kaj aliaj verkoj.

Instrumentajn sonatojn kaj suitojn oni verkadis
por individuaj instrumentoj, por ĉambraj grupoj,
kaj por (malgrandaj) orkestroj.
La konĉerto aperis,
kaj en sia formo por ununura solisto plus orkestro
kaj kiel la granda konĉerto,
en kiu malgranda grupo de solistoj
kontrastas kun la plena orkestro.
La franca uverturo,
kun siaj kontrastantaj malrapidaj kaj rapidaj sekcioj,
aldonis grandecon al la multaj kortegoj,
en kiuj ĝi estis prezentita.

Klavarajn verkojn oni foje verkis precipe
por la plezuro kaj instruado de la ludanto.
Tiaj inkluzivis vicon de verkoj de la matura Bach,
kiuj estas vaste rigardataj kiel
la intelekta kulmino de la baroka epoko:
la "Bontemperita klavarinstrumento",
la "Goldberga variaĵaro",
kaj "La arto de la fugo".

Aliaj gravaj trajtoj de baroka muziko |

• 
  konstanta baso — speco de konstanta akompano skribita per nova muziknotacia sistemo, figurita baso, kutime por daŭriganta basa instrumento kaj klavarinstrumento


• 
  monodio — muziko por sola melodia voĉo kun akompano, tipe de la frua 17-a jarcento, aparte en Italio


• 
  homofonio — muziko konsistanta el sola melodia voĉo kaj ritme simila akompano (tiun ĉi kaj monodion oni kontrastigas kun la tipa renesanca teksado, nome polifonio)


• teksto super muziko — komprenebla teksto kun instrumenta akompano ne superreganta la voĉon


• voĉaj solistoj (bel canto)


• drama muzika esprimado


• dramaj muzikaj formoj kiel opero, drama per musica
  


• kombinitaj instrumenta-voĉaj formoj, ekz. la oratorio kaj kantato
  


• novaj instrumentaj teknikoj, ekz. tremsono kaj plukado
  


• klara kaj linieca melodio
  


• 
  notoj neegalaj (notes inégales), tekniko apliki punktitajn ritmojn al egale skribitaj notoj


• la ario
  


• la ritornela ario (ripetaj mallongaj instrumentaj interrompoj de voĉaj sekcioj)


• la konĉerta stilo (sona kontrasto inter orkestro kaj solist-instrumentoj aŭ malgrandaj grupoj de instrumentoj)


• preciza instrumenta aranĝado (en la renesanco, ekzakta instrumentaro por ensembla ludado malofte indikiĝis)


• idiomeca instrumenta verkado: pli bona utiligo de la unikaj trajtoj de ĉiaspecaj muzikaj instrumentoj
  


• virtuoza instrumenta kaj voĉa verkado, kun takso de virtuozeco per si mem


• ornamado


• disvolviĝo proksimiĝe al moderna okcidenta tonaleco (maĵoraj kaj minoraj gamoj)

Formoj de baroka muziko |

Voĉaj formoj |

• 
  Opero
  
  
  
  • Zarzuelo
  
  
  • Serioza opero
  
  
  • Komika opero
  
  
  • Operbaleto
  
  
  
  


• Maskopero


• Oratorio


• Pasiono


• Kantato


• Meso


• Himno


• Monodio


• Ĥoralo

Instrumentaj formoj |

• Granda konĉerto


• Fugo


• 
  Suito
  
  
  
  • Alemando
  
  
  • Kuranto
  
  
  • Sarabando
  
  
  • Ĝigo
  
  
  • Gavoto
  
  
  • Menueto
  
  
  
  


• 
  Sonato
  
  
  
  • Ĉambra sonato
  
  
  • Preĝeja sonato
  
  
  • Terceta sonato
  
  
  
  


• Partito


• Kanzono


• Simfonio


• Fantazio


• Riĉerkaro


• Tokato


• Preludo


• Ĉakono


• Pasakaljo


• Ĥoralpreludo

Barokaj komponistoj |

(en ordo kronologia)

Claudio Monteverdi

• 
  Abundio Antonelli (15??–1629)


• 
  Juan Aranés (15?? – ĉirkaŭ 1649)


• 
  Giulio Caccini (ĉ. 1545 – 1618)


• 
  Mikołaj Zieleński (ĉ. 1550 – 1616)


• 
  Paolo Quagliati (ĉ. 1555 – 1628)


• 
  Manuel Rodrigues Coelho (ĉ. 1555 – ĉirkaŭ 1635)


• 
  Johannes Nucius (ĉ. 1556 – 1620)


• 
  Conte Alfonso Fontanelli (1557–1622)


• 
  Nicholas Strogers (pr. ĉirkaŭ 1590 – 1620)


• 
  Adriano Banchieri (ĉ. 1557 – 1634)


• 
  Giovanni Bassano (ĉ. 1558 – 1617)


• 
  Felice Anerio (ĉ. 1560 – 1614)


• 
  Giovanni Bernardino Nanino (ĉ. 1560 – 1623)


• 
  Peter Philips (ĉ. 1560 – 1628)


• 
  Hieronymus Praetorius (1560–1629)


• 
  William Brade (1560–1630)


• 
  Dario Castello (15??–16??)


• 
  Jacopo Peri (1561–1633)


• 
  Jan Pieterszoon Sweelinck (1562–1621)


• 
  John Bull (ĉ. 1562 – 1628)


• 
  Hans Leo Hassler (1562–1612)


• 
  John Dowland (1563–1626)


• 
  Jean Titelouze (1563–1633)


• 
  Lodovico Grossi da Viadana (1564–1627)


• 
  Sebastian Aguilera de Heredia (1565–1627)


• 
  Ascanio Mayone (1565–1627)


• 
  Giles Farnaby (1565–1640)


• 
  Duarte Lobo (ĉ. 1565 – 1647)


• 
  Alessandro Piccinini (1566–1638)


• 
  Manuel Cardoso (1566–1650)


• 
  Thomas Campion (1567–1620)


• 
  Giovanni Francesco Anerio (1567–1630)


• 
  Christoph Demantius (1567–1643)


• 
  Claudio Monteverdi (1567–1643)


• 
  Bartolomeo Barbarino (ĉ. 1568 – 1617 aŭ poste)


• 
  Giovanni Paolo Cima (1570–1622)


• 
  Alphonso Ferrabosco (la 2-a) (ĉ. 1570 – 1628)


• 
  Salomone Rossi (1570 – ĉirkaŭ 1630)


• 
  Bartolme de Selma (1570–1638)


• 
  Michael Praetorius (ĉ. 1571 – 1621)


• 
  Thomas Lupo (1571–1627)


• 
  Filips de Magalhães (1571–1652)


• 
  Daniel Bacheler (1572–1618)


• 
  Thomas Tomkins (1572–1656)


• 
  Juan Pujol (ĉ. 1573 – 1626)


• 
  John Wilbye (1574–1638)


• 
  William Simmes (ĉ. 1575 – ĉirkaŭ 1625)


• 
  John Coprario (ĉ. 1575 – 1626)


• 
  Estevao Lopes Morago (ĉ. 1575 – post 1630)


• 
  Alessandro Grandi (ĉ. 1575 – 1630)


• 
  Ignazio Donati (ĉ. 1575 – 1638)


• 
  Estevao de Brito (1575–1641)


• 
  Matheo Romero (ĉ. 1575 – 1647)


• 
  Giovanni Maria Trabaci (1575–1647)


• 
  Ennemond Gaultier (1575–1651)


• 
  Francisco Correa de Arauxo (ĉ. 1575 – post 1633)


• 
  Thomas Weelkes (1576–1623)


• 
  Agostino Agazzari (1578–1640)


• 
  Melchior Franck (1579–1639)


• 
  Johann Hieronymus Kapsberger (ĉ. 1580 – 1651)


• 
  Jacques Cordier (ĉ. 1580 – antaŭ 1655)


• 
  Thomas Ford (ĉ. 1580 – 1648)


• 
  Thomas Simpson (1582–1628)


• 
  Sigismondo d'India (ĉ. 1582 – 1629)


• 
  Marco da Gagliano (1582–1643)


• 
  Edward, Lordo Herbert de Cherbury (1582–1648)


• 
  Gregorio Allegri (1582–1652)


• 
  Severo Bonini (1582–1663)


• 
  Orlando Gibbons (1583–1625)


• 
  Paolo Agostino (Agostini) (ĉ. 1583 – 1629)


• 
  Robert Johnson (ĉ. 1583 – 1633)


• 
  Girolamo Frescobaldi (1583–1643)


• 
  Antonio Cifra (1584–1629)


• 
  Heinrich Schütz (1585–1672)


• 
  Stefano Landi (1586 aŭ 1587 – 1639)


• 
  Claudio Saracini (1586–1649)


• 
  Johann Schein (1586–1630)


• 
  Antoine Boësset (1586–1643)


• 
  Francesca Caccini (1587 – ĉirkaŭ 1640)


• 
  Samuel Scheidt (1587–1654)


• 
  Johann Andreas Herbst (1588–1666)


• 
  Francesco Turini (1589–1656)


• 
  Jacob van Eyck (ĉ. 1590 - 1657)


• 
  Juan Gutiérrez de Padilla (ĉ. 1590 – 1664)


• 
  Jacques Gaultier (ĉ. 1592 – post 1652)


• 
  John Jenkins (1592–1678)


• 
  Tarquinio Merula (ĉ. 1594 – 1665)


• 
  Giovanni Battista Buonamente (1595–1642)


• 
  Heinrich Scheidemann (ĉ. 1595 – 1663)


• 
  Biagio Marini (ĉ. 1595 – 1665)


• 
  Henry Lawes (1596–1662)


• 
  Luigi Rossi (1597–1653)


• 
  Charles Racquet (1598–1664)


• 
  Johann Crüger (1598–1662)


• 
  Thomas Selle (1599–1663)


• 
  Friedrich Klingenberg (16??–17??)


• 
  John O'Keover (ĉ. 1600 – ĉirkaŭ 1663)


• 
  Giovanni Battista Fasolo (ĉ. 1600 – 1664)


• 
  Etienne Moulinie (1600–1669)


• 
  Denis Gaultier (1600–1672)


• 
  Marcin Mielczewski (ĉ. 1600 – 1651)


• 
  Adam Michna (ĉ. 1600 – 1676)


• 
  Jacques Champion de Chambonnières (1601 aŭ 1602 – 1672)


• 
  William Lawes (1602–1645)


• 
  Girolamo Fantini (1602–?)


• 
  Pietro Francesco Cavalli (1602–1676)


• 
  Caspar Kittel (1603–1639)


• 
  Johano la 4-a de Portugalio (1603–1656)


• 
  Marco Uccellini (1603–1680)


• 
  François Du Fault (1604–1670)


• 
  Francesco Foggia (1604–1688)


• 
  Charles d'Assoucy (1605–1670)


• 
  Giacomo Carissimi (1605–1674)


• 
  Joao Lourenco Rebelo (1610–1661)


• 
  Luigi Battiferri (1610–1682)


• 
  Henri Dumont (1610–1684)


• 
  Michel Lambert (1610–1696)


• 
  Andreas Hammerschmidt (1611 aŭ 1612 – 1675)


• 
  Pablo Bruna (1611–1679)


• 
  Francisco Lopez Capillas (1612–1673)


• 
  Franz Tunder (1614–1667)


• 
  Christopher Simpson (ĉ. 1615 – 1669)


• 
  Carlo Caproli (ĉ. 1615 – ĉirkaŭ 1692)


• 
  Johann Jakob Froberger (1616–1667)[1]
  


• 
  Matthias Weckmann (ĉ. 1616 – 1674)


• 
  Joan Cererols (1618–1676)


• 
  Barbara Strozzi (1619–1677)


• 
  Juan García de Zéspedes (1619–1678)


• 
  Johann Rosenmüller (1619–1683)


• 
  Anthoni Van Noordt (1620–1675)


• 
  Johann Heinrich Schmelzer (ĉ. 1620 – 1680)


• 
  Matthew Locke (ĉ. 1621 – 1677)


• 
  Dietrich Becker (1623–1679)


• 
  Antonio Cesti (1623–1669)


• 
  Johann Heinrich Schmelzer (1623–1680)


• 
  Jan Adam Reincken (1623–1722)


• 
  François Roberday (1624–1680)[2]
  


• 
  Bernardo Storace (pr. ĉirkaŭ 1660)


• 
  Jacques Gallot (ĉ. 1625 – 1696)


• 
  Louis Couperin (ĉ. 1626 – 1661)


• 
  Giovanni Legrenzi (1626 - 1690)


• 
  Charles Mouton (1626–1710)


• 
  Robert Cambert (ĉ. 1627 – 1677)


• 
  Nicolas Gigault (1627–1680)


• 
  Johann Caspar Kerll (1627–1693)


• 
  Jean Henri d'Anglebert (1628–1691)


• 
  Christoph Bernhard (1628–1692)


• 
  Paul Hainlein (1628–1686)


• 
  Lelio Colista (1629–1680)


• 
  Johann Michael Nicolai (1629–1685)


• 
  Nicolas Antoine Lebègue (1630–1702)[3]
  


• 
  M. de Sainte-Colombe (ĉ. 1630 – ĉirkaŭ 1700)


• 
  Jean-Baptiste Lully (1632–1687)


• 
  Guillaume-Gabriel Nivers (1632–1714)


• 
  Andres de Sola (1634–1696)


• 
  Johann Wilhelm Furchheim (ĉ. 1635 – 1682)


• 
  Pietro Simone Agostini (ĉ. 1635 – 1680)


• 
  Jean-Henri d'Anglebert (1635–1691)


• 
  Esaias Reusner (1636–1679)


• 
  John Baston (pr. ĉirkaŭ 1700)


• 
  Cesare Bendinelli (pr. ĉirkaŭ 1700)


• 
  Gaspard Le Roux (?–1707)


• 
  Dietrich Buxtehude (1637–1707)


• 
  Bernardo Pasquini (1637–1710)


• 
  Diogo Dias Melgas (1638–1700)


• 
  Johann Christoph Pezel (1639–1694)


• 
  Pavel Josef Vejvanovsky (1640–1693)


• 
  Carolus Harquart (1640–1701)


• 
  Gaspar Sanz (1640 – ĉirkaŭ 1710)


• 
  Paolo Lorenzani (1640–1713)


• 
  André Raison (ĉ. 1640 – 1719)


• 
  Johann Christoph Bach (1642–1703)


• 
  Marc-Antoine Charpentier (ĉ. 1643 – 1704)


• 
  Johann Anton Losy van Losymthal (ĉ. 1643 – 1721)


• 
  Heinrich Ignaz Franz von Biber (1644–1704)


• 
  Alessandro Stradella (1644–1682)


• 
  Juan Cabanilles (1644–1712)


• 
  Christian Ritter (ĉ. 1645 – ĉirkaŭ 1725)


• 
  Juan de Araujo (1646–1712)


• 
  René Pignon Descoteaux (ĉ. 1646 – 1728)


• 
  Nicola Matteis (?–1714)


• 
  Giovanni Maria Capelli (1648–1726)


• 
  Pieter Bustijn (?–1729)


• 
  John Blow (1649–1708)


• 
  Pascal Collasse (1649–1709)


• 
  Christian Geist (ĉ. 1650 – 1711)


• 
  Johann Jacob Walther (1650–1717)


• 
  Cataldo Amodei (1650–1695)


• 
  Domenico Gabrielli (1651–1690)


• 
  Johann Krieger (1651–1735)


• 
  Johann Pachelbel (1653–1706)


• 
  Georg Muffat (1653–1704)


• 
  Arcangelo Corelli (1653–1713)


• 
  Agostino Steffani (1653–1728)


• 
  Vincent Lübeck (1654–1740)


• 
  Robert de Visée (1655–1732)


• 
  Johann Paul von Westoff (1656–1705)


• 
  Marin Marais (1656–1728)


• 
  Georg Reutter (1656–1738)[4]
  


• 
  Gaetano Greco (ĉ. 1657 – ĉirkaŭ 1728)


• 
  Michel-Richard de Lalande (1657–1726)


• 
  Giuseppe Torelli (1658–1709)


• 
  Henry Purcell (1659?–1695)


• 
  Antonio Veracini (1659-1733)


• 
  Alessandro Scarlatti (1660–1725)


• 
  André Campra (1660–1744)


• 
  Johann Joseph Fux (1660–1741)


• 
  Francesco Gasparini (1661–1727)


• 
  Georg Böhm (1661–1733)


• 
  Giacomo Antonio Perti (1661–1756)


• 
  Johann Nicolaus Hanff (1663 – ĉirkaŭ 1712)


• 
  Friedrich Wilhelm Zachow (1663–1712)


• 
  Pirro Capacelli Albergati (1663–1735)


• 
  Nicolas Siret (1663–1754)


• 
  Johann Speth (1664 – post 1719)


• 
  Louis Lully (1664–1734)


• 
  Nicolaus Bruhns (1665–1697)


• 
  Elisabeth Jacquet De La Guerre (1665–1729)


• 
  Attilio Ariosti (1666–1729?)


• 
  Johann Heinrich Buttstedt (1666–1727)


• 
  Jean-Féry Rebel (1666–1747)


• 
  Jean-Louis Lully (1667–1688)


• 
  Michel Pignolet de Montéclair (1667–1737)


• 
  Antonio Lotti (ĉ. 1667 – 1740)


• 
  François Couperin (1668–1733)


• 
  Louis Marchand (1669–1732)


• 
  Alessandro Marcello (1669–1747)


• 
  Andreas Armsdorff (1670–1699)


• 
  Johann Caspar Ferdinand Fischer (ĉ. 1670 – 1746)


• 
  Giovanni Bononcini (1670–1747)


• 
  Antonio Caldara (1670–1736)


• 
  Turlough Ó Carolan (1670–1738)


• 
  Richard Leveridge (ĉ. 1670 – 1758)


• 
  Nicolas de Grigny (1672–1703)


• 
  Tomaso Albinoni (1671–1751) or (1674–1745)


• 
  Jeremiah Clarke (1674–1707)


• 
  Reinhard Keiser (1674–1739)


• 
  Pierre Dumage (1674–1751)


• 
  Michel de la Barre (1675–1743)


• 
  Johann Bernhard Bach (1676–1749)


• 
  Louis-Nicolas Clérambault (1676–1749)


• 
  Antonio Vivaldi (1678–1741)


• 
  Jan Dismas Zelenka (1679–1745)


• 
  Giuseppe Fedeli kromnomata Joseph Saggione (ĉ. 1680 – ĉirkaŭ 1745)


• 
  Louis-Antoine Dornel (ĉ. 1680 – post 1756)


• 
  Jacques Hotteterre (1680–1761)


• 
  Johann Mattheson (1681–1764)


• 
  Georg Philipp Telemann (1681–1767)


• 
  Johann David Heinichen (1683–1729)


• 
  Jean Philippe Rameau (1683–1764)


• 
  Johann Gottfried Walther (1684–1748)


• 
  Francesco Durante (1684–1755)


• 
  Johann Sebastian Bach (1685–1750)


• 
  Domenico Scarlatti (1685–1757)


• 
  Georg Friedrich Händel (1685–1759)


• 
  Wilhelm Hieronymus Pachelbel (1685–1764)


• 
  Benedetto Marcello (1686–1739)


• 
  Sylvius Leopold Weiss (1686–1750)


• 
  Nicola Porpora (1686–1768)


• 
  Francesco Geminiani (1687–1762)


• 
  Fortunato Chelleri (1688–1757)


• 
  Johann Friedrich Fasch (1688–1758)


• 
  Jacques Aubert (1689–1753)


• 
  Joseph Bodin de Boismortier (1689–1755)


• 
  Jacques-Christophe Naudot (ĉ. 1690 – 1762)


• 
  Carl Theodorus Pachelbel (1690-1750)


• 
  Pierre-Gabriel Buffardin (1690–1768)


• 
  Francesco Maria Veracini (1690–1768)


• 
  Gottlieb Muffat (1690–1770)


• 
  Unico Wilhelm van Wassenaer (1692–1766)


• 
  Giuseppe Tartini (1692–1770)


• 
  Pietro Locatelli (1693–1764)


• 
  Leonardo LEO (1694–1744)


• 
  Louis-Claude Daquin (1694–1772)


• 
  Johan Helmich Roman (1694–1758)


• 
  Giuseppe Sammartini (1695–1750)


• 
  Maurice Greene (1696–1755)


• 
  Johann Joachim Quantz (1697–1773)


• 
  Jean-Marie Leclair (1697–1764)


• 
  Riccardo Broschi (1698–1756)


• 
  Johann Adolph Hasse (1699–1783)


• 
  Benoit Guillemant (?–17??)


• 
  Gottfried Lindemann (?–17??)


• 
  Johann Bernhard Bach, la pli juna (1700-1743)


• 
  Jean-Baptiste Masse (ĉ. 1700 – ĉirkaŭ 1756)


• 
  Michel Blavet (1700–1768)


• 
  Johan Agrell (1701–1765)


• 
  Giovanni Battista Sammartini (1701–1775)


• 
  Johann Ernst Eberlin (1702–1762)


• 
  Johann Gottlieb Graun (ĉ. 1702 – 1771)


• 
  Carl Heinrich Graun (ĉ. 1703 – 1759)


• 
  Giovanni Battista Pescetti (ĉ. 1704 – ĉirkaŭ 1766)


• 
  Baldassare Galuppi (1706–1785)


• 
  Georg Reutter (1708–1772)


• 
  Michel Corrette (1709–1795)


• 
  Giovanni Battista Pergolesi (1710–1736)


• 
  Domenico Alberti (1710–1740)


• 
  Thomas Arne (1710–1778)


• 
  William Boyce (1711–1779)

Nuntempaj komponistoj en baroka stilo |

• 
  Hendrik Bouman (1951–)

Vidu ankaŭ |

• Nordgermana Orgenskolo


• Napola Skolo


• Roma Skolo


• Venecia Skolo


• kaj pri alia aspekto de baroka arto: baroka pentrado
  

Eksteraj ligiloj |

Angle:

• Renesanca kaj baroka kronologio


• Biblioteko kaj registraĵoj de barokaj komponistoj


• Baroka muziko


• Gvidilo de barokepokaj muzikaj instrumentoj