Poetokronado
Piccolomini, la pli malfrua papo Pio la 2-a kronitis laŭroportanta poeto
La Poetokronado (latine: Poeta laureatus) estas tradicio antikva, kiun oni renovigis dum la tempo de Humanismo en Italujo en la jaro 1314. Aljuĝis tiun premion plejtempe oficialaj ŝtataj aŭtoritatoj, al artistoj respektive grupo da artistoj.
Historio |
En 1341 Petrarca publike kronitis fare de certa roma senatoro sur la Kapitolo. Inter la germanaj imperiestroj kiu kronis poetojn - ĉar ili sentis sin destinitaj je tio pro la tronoheredo de la antikvaj romiaj imperiestroj - estis Karolo la 4-a kaj Frederiko la 3-a. Tiu ĉi honoris eĉ la unuan germanon: Konrad Celtis en 1487 en Nürnberg.
Sub Maksimiliano la 1-a establigitis detala kronadrito kun laŭrokrono kaj ringo. Krome la gajninto rajtis docenti pri retoriko kaj poetiko ĉe germananlingvaj universitatoj kaj porti la titolon latinan "Poeta Caesarus laureatus". Tiel titolitaj estis i.a. Ulrich von Hutten (1517), Martin Opitz (1625) kaj Christian Friedrich Daniel Schubart (1766).
Primokado |
Ekde la 17-a jarcento la institucio poetkrona pli kaj pli primokitis. La lastaj ceremoniaj tiaj okazis en Germanujo je la komenco de la 19-a jarcento. Inter la verkistoj oni rajtigis Johann Christoph Gottsched kroni mem poetojn. En anglalingvaj landoj ja ankoraŭ ekzistas ĝis nuntempe la honortitolado "Poet laureate". En la jaro 1963 konsideris la universitatanoj de Tübingen s-ron Josef Eberle digna porti la honortitolon pro ties latinlingvaj poemoj.
Fonto |
Dichterkrönung, en: Microsoft Encarta 2007 Enzyklopädie, Microsoft Corporation 2006 (DVD).
