Muziknoto
"Noto" alidirektas ĉi tien. Por aliaj uzoj, vidu la paĝon Noto (apartigilo).
Muziknoto estas aŭ unito de fiksa tonalto al kiu estis donita nomon, aŭ la grafika figuro de tiu tonalto en muzika skribsistemo, kaj ankaŭ ĝia daŭro. La generalaj kaj specifikaj signifoj estas libere miksitaj de muzikistoj, kvankam ili povas esti komence konfuzantaj: "la du unuaj notoj de feliĉa naskotago estas la sama noto", signifante, "la du unuaj sonoj de feliĉa naskotago havas la saman daŭron kaj ne nepre saman tonalton." Noto estas diskretado (vidu muzika analizo#diskretado) de muzika aŭ sona fenomena kaj tiele faciligas muzikan analizon (Nattiez 1990, p.81n9).
Enhavo
1 Sep notaj nomoj
2 Historio de notaj nomoj
3 Absolutaj frekvencoj
4 Relativa frekvenco
5 Vidu ankaŭ
6 Fonto
7 Externaj ligoj
Sep notaj nomoj |
En angla lingvo, al la notoj estis donitaj 7 literaj nomoj: A, B, C, D, E, F, kaj G. Ĉio letera nomo asigniĝas al specifika tonalto sendistinge de la oktavo kie la tonalto rezidas. Notojn oni uzas kune kiel skalon aŭ tonan vicon. Tamen, ĉar estas efektive 12 notoj bezonataj de diatonika muziko, la 7 leteraj nomoj povas ankaŭ sperti modifaĵojn.
La du ĉefaj modifaĵoj estas bemoloj kaj diesoj kiuj respektive plialtigas aŭ malplialtigas la tonalton de noto po duontono. Oni uzis ilin por krei la pliajn kvin notojn necesajn por plenigi la kromatan skalon. La diesa simbolo estas ♯ (simile al krado, #), la bemola simbolo estas ♭ (simila ol minuskla b).
En muzika skribsistemo, noto estas diesigata or bemoligata (plialtigata aŭ malplialtigata) per metataj diesa aŭ bemola simboloj ĉiam antaŭe la noto. En kazo de uzado de la letera nomsistemo, la simbolo sekvas la leteron, kiel ekzemple A♯ por la noto A dieso.
Modifaĵoj povas subiriĝi por la dauro de komponaĵo ke la antaŭa flanko de la stabo tuj post la klefo kaj antaŭ la tempa signo, en kio kazo ili formas la gama signo: ekzemple, dieso simbolo sur la F linio indikas ke ĉiu F en la stabo estas kompreniĝanta ke F♯ (F dieso). Modifaĵoj kio okazas dum la komponaĵo kaj aliigas specifan noton vokiĝas akcidenta. Akcidenta noto staras en efiko ĝis aŭ la fino de la mezuro, aŭ naturaligo renkontiĝas.
Ankaŭ komuna estas dubemoloj kaj dudiesoj, kio modifas la tonalto de la noto de plenduto, prefere ol duonduto. Estas ankaŭ naturaligo akcidenta signo en la muzika skribsistemo, kio malfaras la ŝanĝon faranta de antaŭa akcidenta signo aŭ la gama signo mem.
Kiam notoj estas skribataj en partituro, al ĉiu noto estas asignata specifa vertikala pozicio aŭ sur linio, aŭ en spaco inter linioj. Al ĉiu linio aŭ spaco estas asignita nomo de noto, ĉi tiuj nomoj estas parkeritaj de muzikistoj kaj permesas al ili koni ĉe ekrigardo la taŭgan tonalton, kiun ludi sur la instrumento por ĉiu noto-ĉapo markata sur la paĝo.
La stabo supre montras la notojn C, D, E, F, G, A, B, C kaj tiam en inversa ordo. Estas ne diesoj aŭ bemoloj ĉe la eko de la stabo, indikanta ke ĉi tio estas la gamo de C-maĵoro. (Gama signo kun ne diesoj aŭ bemoloj povas ankaŭ indikas la gamo de A minora, kio estas la relativa minoro de C-maĵoro.)
La proksimumma frekvencoj de la notoj supre estas:
- C: 262Hz
- D: 294Hz
- E: 330Hz
- F: 349Hz
- G: 392Hz
- A: 440Hz
- B: 495Hz
La frekvenco de noto duoblas po oktavo—unu A estas 440Hz kaj la A en la oktavo pli alta estas 880Hz.
Historio de notaj nomoj |
Muzika notaciaj sistemoj uzis leterojn de la alfabeto por jarcentoj. La 6th jarcento filozofo Boethius koniĝas uziginta la unua dek kvin leteroj de la alfabeto signifi la notojn de du-oktava atingopovo kio estis uzita ke la tempo; n koniĝas ĉu ĉi tio estis lia inventaĵo aŭ komuna uzado de la tempo; malgraŭ tio, ĝi nomiĝas BOETH-a skribsistemo.
Post tio, la sistemo de ripetiĝantaj leteroj A-G en ĉiu oktavo estis enkondukita, la lateroj skribiĝas kiel minuskloj por la dua oktavo kaj duoblaj minuskloj por la tria. Kiam la kompaso de uzataj notoj plivastigata malalta de un da noto, al G, gi doniĝas la Greka G (Γ), gamo. (Estas el ĉi tio ke la franca vorto por skalo, gamme deriviĝas, kaj la angla vorto gamut, kaj la Esperanta gamo en la muzika senco.)
La restanta kvin da notoj de la kromata skalo (la nigraj klavoj sur piana klavaro) aldoniĝas laŭgrade; la unua estis B kio bemoligas en certaj modaloj eviti la disonanca pligrandiga kvara intervalo. Ĉi tio ŝango ne ĉiame vidiĝas en la muzika skribsistemo, sed kiam skribanta, B bemolo skribiĝas ke latina, ronda "b", kaj B naturaligo gotika b. Ĉi tiuj evolues en modernajn bemolajn kaj naturaligajn simbolojn respektive. La diesa simbolo leviĝis el la baranta b, vokiĝas la "nuliganta b".
En partioj de Eŭropo, incluzive de Germanio, la naturaliga simbolo transformanta en la leteron H: en germania muzika skribsistemo, H estas B naturaligo kaj B estas B bemolo.
Notoj - de maldekstre: plena noto, duona noto, kvarona noto, okona noto, deksesona noto, tridekduona noto, sesdekkvarona noto.
Notoj povas havi daŭrojn po diferencaj frakcioj de bato; dividu la valoro de la noto (t.e. 1/2) de la funda nombro de la tempa signo. La notaj daŭraj nomoj por komunaj daŭroj estas:
- Plena noto
- Duona noto
- Kvarona noto
- Okona noto
- Deksesona noto
- Tridekduona noto
Absolutaj frekvencoj |
Muzika tono povas ricevi nomon laŭ iu el pluraj ordigaj sistemoj.
Tonon per absoluta frekvenco eblas identigi laŭ:
frekvenco, nombro da ondoj po sekundo, tio estas hercoj (Hz),- desegna muziknoto,
- litero (c, d, e, f, g, a, b aŭ h), kie la tono A de centra oktavo frekvencas 440 hercojn.
Relativa frekvenco |
Rilatoj inter tonoj de gamo, sur bazo de elektitaj tonalo kaj melakarto aŭ simile, difineblas per:
intervaloj,
tonsilaboj,
cendoj aŭ alia logaritma aŭ aritmetika esprimo.
Vidu ankaŭ |
- Harmoniscienco
- Sono
Tonaleco, Tonalo
- Solfeĝo
- Tonsilabo
Fonto |
Nattiez, Jean-Jacques (1990). Muziko kaj Diskurso: Al Semiologio de Muziko (Musicologie générale et sémiologue, 1987). Tradukas en anglan lingvon de Carolyn Abbate (1990). ISBN 0691027145.
Externaj ligoj |
- Tonalsoft Enciklopedio de Sintonizanta
